ทำไมต้องเขียน?

การเขียนบันทึกความรู้สึกหลังอ่านหนังสือหลายครั้ง ไม่ใช่ทำเพื่ออวดคนอื่นว่าตัวเองอ่านจบแล้ว เพื่อสปอยล์เล่าเนื้อหาในหนังสือ เพื่อรีวิวเรียกร้องความสนใจ แต่เป็นเพื่อหยุดเสียงในหัว! ฟังดูแปลก แต่เวลาอ่านหนังสือ ความรู้สึกที่มีต่อหนังสือ ไม่น่าจะเป็นเชิงบวก หรือลบ ทั้งความชอบ ไม่ชอบ ความนึกคิดที่มีต่อประเด็นโน้นนี้จะอัดแน่นอยู่ในหัว ทำให้คิดต่อไปเรื่อยๆ ไม่หยุด และเพื่อให้ความคิดทั้งหลายหายออกไปได้ ก็เลยต้องเขียนระบายออกมา ไม่ว่าจะเป็นการบรรยายอารมณ์ตัวเอง ความรักความชอบ ความโกรธความไม่พอใจ รวมไปถึงการต่อยอดความคิดและทัศนคติที่มีต่อเรื่อง พิมพ์สิ่งที่อยู่ในใจออกไป และต้องครบทุกประเด็นด้วย จะได้เลิกคิดเลิกวน และในแง่นี้ก็คือการล้างหัวและล้างใจให้สงบ
แปลกที่เรื่องไหนยิ่งชอบ จะยิ่งเครียดจริงจังเป็นทางการยิ่งกว่าเขียนวิทยานิพนธ์ ขุดมันทุกเรื่อง  —  ความสัมพันธ์ตัวละคร บุคลิกลักษณะและองค์ประกอบความคิดความเชื่อ นัยยะซ่อนเร้นและเชิงสัญลักษณ์ที่ตีความได้ พล็อตและกระบวนการดำเนินเรื่อง แม้กระทั่งอารมณ์ที่ถูกแทนที่ด้วยเพลงที่เข้ากัน ฯลฯ ความคิดไปเร็วจนรู้สึกว่าบางทีก็พิมพ์ไม่ทันใจตัวเอง

For me, to write is to cleanse. (จริงๆ อยากพูดว่า For me, to write is to purge. เพราะในแง่หนึ่ง มันแรง แต่ตรงตัวกว่า เขียนออกไปแล้วใจสงบ ตาหลับได้)

Still, I have a feeling that lately my choice of words is not that great when it comes to Thai  —  cannot really think of the proper words I want to convey my thoughts enough and thus have to resort to first picking that words in English before using a dictionary in order to find that Thai words or their synonym I want. What a twisted process!  

08/11/18
ปล. ช่วงนี้ภาษาไทยเสื่อมมาก คิดคำได้แต่ไม่ได้เป๊ะๆ ต้องใช้วิธีเปิดดิคอังกฤษเพื่อหาคำเหมือนภาษาไทย วิบัติอัตคัดเกินหาใดเปรียบบ แล้วที่พีคก็คือ เล่มที่กำลังล้างหัวปัจจุบันเขียนรายงานวิเคราะห์ไปได้จะ 7 หน้าแล้วก็ยังไม่จบ ไม่นับ playlist เพลง // ฉันทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับนิยายเหรอคะ? #ความจริงจังที่ควรเอาไปใส่ในส่วนอื่นของชีวิตตตตตต