เทียบกับเล่มที่แล้ว เล่มนี้สนุกขึ้นเยอะ หรือ ถ้าให้พูดอีกอย่าง
ก็คือสนุกกลับมาเหมือนจะเป็นอย่างเดิมที่เคยเป็นมาในเล่มแรก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ถ้าไม่คิดมาก และพร้อมจะลบตรรกะในหัวออกไป แล้วอ่านอย่างเดียว
ชอบวิธีการแก้ปัญหาของลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียน ชอบที่คิดถึงตัวเองเป็นที่ตั้ง
ถึงแม้มุมหนึ่งหลายคนอาจมาองว่าเห็นแก่ตัว แต่ถ้ามองอีกมุม ก็สุดโต่งดี
ฉีกมุมนางเอกพระเอกที่เสียสละตลอดเวลาน่ารำคาญได้ (ซึ่งก็เป็นจุดสะใจที่ทำให้อ่านเรื่องนี้มาตลอดนั่นแหละ)
เล่มนี้ก็เอาตัวละครเก่า อย่างลั่วหลี กลับมา
และกลับมาแบบอัพเกรด ซึ่งกลายเป็นว่าเมื่อมาเทียบกันมาทำให้ตัวละครเดิมที่ควรจะเก่ง
ทำอะไรไม่ได้เลย ส่วนตัว รำคาญขนเงิน ตั้งแต่ออกมาใหม่ ๆ แล้ว และเล่มนี้ก็น่ารำคาญยิ่งกว่าเดิม
เพราะถ้าจะมองว่าโกรธ เพราะปัญหาลามใหญ่โตจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของคนอื่น
ก็บอกปัญหาให้คนอื่นรู้และช่วยแก้จะดีไหม แทนที่จะมาอาละวาดโวยวาย ส่วนโม่เหยียน
สุดท้ายสภาพกึ่งพระรองกึ่งตัวร้าย (สำหรับคนที่ไม่ชอบหน้า) ก็หมดไป
เหลือแต่สภาพกึ่งเพื่อนกึ่งพี่กับทั้งลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียน (แม้คนหลังจะต้องบวกสภาพกึ่งคู่กัดเข้าไปด้วย)
ในเล่มเขียนดีระดับหนึ่ง ชอบเวลาอ่านการร่วมแรงร่วมใจ
ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ของกองกำลังเจ็ดกลุ่มที่พยายามต้านทานศัตรูรอลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียนฝึกวิชาเสร็จ
และชาวบ้านที่มาช่วยรบด้วยอาวุธใกล้มือคว้า อย่างมีดหั่นหมู ม้านั่งไปช่วยสู้
และตอนที่พยายามส่งพลังชีวิตไปเพื่อปิดผนึกค่ายกล แต่ติดใจที่เอาตัวละครรีไซเคิลที่ดูเหมือนจะลึกลับสำหรับตัวละคร
แต่ไม่แนบเนียนแม้แต่น้อยสำหรับคนอ่านมาใช้ใหม่นี่แหละ
อย่างไรก็ตาม
หงุดหงิดที่เล่มนี้เป็นเล่มจบแล้วสำนักพิมพ์ไม่บอกให้รู้นะ เพราะเข้าใจว่ามี 11 เล่มมาตลอด
และเวลาอ่านโดยคาดหวังว่า 10 เล่มกับ 11 เล่ม ความรู้สึกและอารมณ์มันจะต่างกัน
ถ้าจะมี 10 เล่ม แล้วอีกเล่มหนึ่งเป็นเล่มพิเศษก็ควรบอกให้รู้ชัดไปเลย ไม่ใช่กลายเป็น
อ่านเล่ม 9 ด้วยความเข้าใจว่ามี เล่ม 10 และ 11 และอ่านเล่ม10 พอเหลืออีกบทสุดท้ายค่อยรู้ตัวว่าหนังสือจะจบแล้ว
อารมณ์มันถูกตัดหายไปเฉย ๆ เลย
ทำให้ต้องพูดถึงตอนจบ กลายเป็นเฝืออีกแล้วที่จบด้วยการแต่งงานแบบคริสต์ระหว่างเจ้าเงินและเจ้าแดงน้อย
อยากให้จบดีกว่านี้นะ
ก็คงเหงา อ่านมาทุก 2 เดือน (พูดแบบไม่สนใจเล่มพิเศษ
– เพราะกลัวจะไม่ได้ดั่งใจ สาธุ!)
