ชายาสะท้านแผ่นดิน 10

เทียบกับเล่มที่แล้ว เล่มนี้สนุกขึ้นเยอะ  หรือ ถ้าให้พูดอีกอย่าง ก็คือสนุกกลับมาเหมือนจะเป็นอย่างเดิมที่เคยเป็นมาในเล่มแรก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าไม่คิดมาก และพร้อมจะลบตรรกะในหัวออกไป แล้วอ่านอย่างเดียว ชอบวิธีการแก้ปัญหาของลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียน ชอบที่คิดถึงตัวเองเป็นที่ตั้ง ถึงแม้มุมหนึ่งหลายคนอาจมาองว่าเห็นแก่ตัว แต่ถ้ามองอีกมุม ก็สุดโต่งดี ฉีกมุมนางเอกพระเอกที่เสียสละตลอดเวลาน่ารำคาญได้ (ซึ่งก็เป็นจุดสะใจที่ทำให้อ่านเรื่องนี้มาตลอดนั่นแหละ)

เล่มนี้ก็เอาตัวละครเก่า อย่างลั่วหลี กลับมา และกลับมาแบบอัพเกรด ซึ่งกลายเป็นว่าเมื่อมาเทียบกันมาทำให้ตัวละครเดิมที่ควรจะเก่ง ทำอะไรไม่ได้เลย ส่วนตัว รำคาญขนเงิน ตั้งแต่ออกมาใหม่ ๆ แล้ว และเล่มนี้ก็น่ารำคาญยิ่งกว่าเดิม เพราะถ้าจะมองว่าโกรธ เพราะปัญหาลามใหญ่โตจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของคนอื่น ก็บอกปัญหาให้คนอื่นรู้และช่วยแก้จะดีไหม แทนที่จะมาอาละวาดโวยวาย ส่วนโม่เหยียน สุดท้ายสภาพกึ่งพระรองกึ่งตัวร้าย (สำหรับคนที่ไม่ชอบหน้า) ก็หมดไป เหลือแต่สภาพกึ่งเพื่อนกึ่งพี่กับทั้งลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียน (แม้คนหลังจะต้องบวกสภาพกึ่งคู่กัดเข้าไปด้วย)

ในเล่มเขียนดีระดับหนึ่ง ชอบเวลาอ่านการร่วมแรงร่วมใจ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ของกองกำลังเจ็ดกลุ่มที่พยายามต้านทานศัตรูรอลั่วอวี่กับอวิ๋นซื่อเทียนฝึกวิชาเสร็จ และชาวบ้านที่มาช่วยรบด้วยอาวุธใกล้มือคว้า อย่างมีดหั่นหมู ม้านั่งไปช่วยสู้ และตอนที่พยายามส่งพลังชีวิตไปเพื่อปิดผนึกค่ายกล แต่ติดใจที่เอาตัวละครรีไซเคิลที่ดูเหมือนจะลึกลับสำหรับตัวละคร แต่ไม่แนบเนียนแม้แต่น้อยสำหรับคนอ่านมาใช้ใหม่นี่แหละ

 อย่างไรก็ตาม หงุดหงิดที่เล่มนี้เป็นเล่มจบแล้วสำนักพิมพ์ไม่บอกให้รู้นะ เพราะเข้าใจว่ามี 11 เล่มมาตลอด และเวลาอ่านโดยคาดหวังว่า 10 เล่มกับ 11 เล่ม ความรู้สึกและอารมณ์มันจะต่างกัน ถ้าจะมี 10 เล่ม แล้วอีกเล่มหนึ่งเป็นเล่มพิเศษก็ควรบอกให้รู้ชัดไปเลย ไม่ใช่กลายเป็น อ่านเล่ม 9 ด้วยความเข้าใจว่ามี เล่ม 10 และ 11 และอ่านเล่ม10 พอเหลืออีกบทสุดท้ายค่อยรู้ตัวว่าหนังสือจะจบแล้ว อารมณ์มันถูกตัดหายไปเฉย ๆ เลย

ทำให้ต้องพูดถึงตอนจบ กลายเป็นเฝืออีกแล้วที่จบด้วยการแต่งงานแบบคริสต์ระหว่างเจ้าเงินและเจ้าแดงน้อย อยากให้จบดีกว่านี้นะ

ก็คงเหงา อ่านมาทุก 2 เดือน (พูดแบบไม่สนใจเล่มพิเศษ – เพราะกลัวจะไม่ได้ดั่งใจ สาธุ!)