ตัวร้ายอย่างข้าจะหนีเอาตัวรอดยังไงดี

มีสปอยส์ตามประสา

เนื่องจากไปอ่านตัวอย่างที่ลงในเด็กดีแล้ว ก็ติดหนึบจนตามไปอ่านภาษาอังกฤษและจีน (MTL ผ่านการคลิ๊กขวาใน Chrome อีกแล้วค่า) ดังนั้นขอลงบันทึกความรู้สึกตัวเองหลังอ่านก็แล้วกัน

ตัวเอกอ่านนิยายจีนสายผู้ฝึกตนที่พระเอกสายเติมทรูและฮาเร็มแล้วเหวี่ยงหนังสือ ก็เลยถูกระบบจับเข้าไปในนิยายเองเลย กลายเป็น "เสิ่นชิงชิว" หนึ่งในเจ้ายอดเขาหลักของสำนักอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพ อาจารย์ของพระเอก ที่โฉมหน้าหลอกคือยอดคนสุขุม เยือกเย็น มีน้ำใจ แต่ตัวตนข้างในช่างต่ำช้า ขี้อิจฉา และเลวทราม

ในหนังสือ อีอาจารย์นี่จะชั่วต่ำตม และทำร้ายพระเอกทุกอย่างที่ทำได้ แต่พอพระเอกถูกทำร้ายตกเหว ก็กลายเป็นได้เปิดระบบเทพ ได้ตัวช่วยและของเทพทุกอย่างแล้วกลับมาแก้แค้นอาจารย์เลว ซึ่งจุดจบก็กลายเป็นถูกตัดแขน ตัดขา ทิ้งไว้ในห้องขังไป

ซึ่งเมื่อรู้จุดจบแบบนี้  เสิ่นชิงชิว (ตัวใหม่) ก็ต้องพยายามแก้สถานการณ์ให้ตัวเองรอดชะตากรรมให้ได้ ซึ่งช่วงแรกๆ จะทำอะไรก็ลำบาก อีระบบมาขวางไว้ตลอดว่าหลุดนิสัยเสิ่นชิงชิวตัวชั่ว จนกระทั่งอัพเกรดระบบ ปลดล็อก OOC – Out of Character ได้เนี่ยแหละ ที่ตัวเอกเริ่มทำตามนิสัยตัวเองได้ ซึ่งพี่ตัวเอกของเราก็เป็นพวกจิตใจดี เรียบง่าย ปรับตัวตามสถานการณ์เก่ง และดังนั้นก็กลายเป็นเสิ่นชิงชิวเวอร์ชั่นดีออกสื่อขึ้นมา และก็ผูกมิตรกับเจ้ายอดเขาอื่นๆ ได้ (ต่างจากพล็อตเดิม) ไปด้วย

หนึ่งในสิ่งที่เปลี่ยนก็คือ ทำดีกับพระเอก "ลั่วปิงเหอ" หนุ่มน้อยกำพร้า ชาติกำเนิดน่าสงสาร ที่แท้จริงแล้วมีสายเลือดมารอยู่ครึ่งหนึ่งในตัว ซึ่งส่วนหนึ่งก็ทำเพราะพยายามเปลี่ยนพล็อต ลดระดับความตายอนาถของตัวเอง และส่วนหนึ่งก็เพราะตัวเองใจอ่อน สงสารเด็กไม่รู้ความด้วย แต่ไปๆ มาๆ ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เป็นการไปปักธงหนุ่มน้อยเฉยย

ทั้งที่พระเอกจะกลายเป็นเจ้าฮาเร็มกวาดหญิงสาวโปร์ไฟล์ดีทั้งฝ่ายธรรมะและมารไปเป็นหลักพัน เจอใครก็ได้หัวใจสาวเจ้าไปหมด กลายเป็นสาวจะทอดสายตาชม้ายอย่างไรก็ไม่สนใจ เพราะมโนแล้วว่าอาจารย์ดีที่สุด

พี่พระเอกเป็นบัวขาว ใสซื่อ อ่อนโยน เปล่งออร่าเจิดจรัสออกมาน่ารักน่าเอ็นดูมาก รักอาจารย์ เทิดทูนอาจารย์ไว้เหนือหัว ขณะที่นายเอกก็คงบุคลิก เป็นยอดคนสูงส่งจับต้องไม่ได้ต่อไป  ชอบนิสัยของทั้งสองคนแล้วก็มีความสุขที่ได้อ่านช่วงนี้มาก

อย่างไรก็ตาม เข้ามาในหนังสือแล้ว พล็อตก็ต้องเป็นไปตามพล็อต เสิ่นชิงชิวก็ต้องผลักลั่วปิงเหอลงไปในหุบเหวมารที่ซึ่งความสิ้นหวังและการถูกทรยศหักหลังจะทำให้หนุ่มน้อยสดใสออร่าบัวขาวถลำลึกเข้าด้านมืด กลายเป็นดาร์กโหมดไป

ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น หนุ่มน้อยบัวขาวก็กลายเป็นดาร์กลอร์ด ...

ส่วนตัวขัดใจกับช่วงที่พระเอกกลับมาแล้วอีตัวเอกมัวแต่กลัวถูกแก้แค้น พยายามหนีไปไกลๆ มาก มีความรู้สึกว่าเพราะหนีกันไปกันมา กับโกรธกันไปกันมา ก็เลยทำให้ไม่ได้พูดให้เข้าใจกันไปเสียที เพราะจริงๆ อีตัวเอกก็ไม่ได้มีความสุขกับการผลักพระเอกลงไป .... ว่ากันตามจริง นอกเหนือจากการถูกกลัวตามแก้แค้นแล้ว สภาพหลังจากนั้นถูกศิษย์คนอื่นกับเจ้ายอดเขาอื่นมองว่า สติหลุดเสียวิญญาณไปด้วยซ้ำ (เหมือนเพิ่งเลิกกับแฟน) แล้วแทนที่จะโผไปหาเขาตรงๆ มัวแต่เลี่ยงอ้อม ฝ่ายนั้นก็ยิ่งของขึ้น ทั้งโกรธแล้วก็น้อยใจ แล้วที่สำคัญ ตอนที่วางแผนการไว้ล่วงหน้าก็พยายามจะทำให้มันเบาก็จริง แต่ทำไมตอนเกิดเรื่องจริง ต้องไปทำร้ายน้องบัวขาวอย่างนั้นด้วยย ฮืออ...

อย่างไรก็ตาม เพราะตัวเอกมัวแต่หนีไปอ้อมมา พระเอกก็เลยต้องให้บีบให้ตัวเอกจนมุมด้วยการขู่ล้างบางสำนักให้ราบ จนตัวเอกต้องยอมไปด้วย  แล้วพออยู่ด้วยจริงๆ ก็รู้สึกว่านิสัยดาร์กลอร์ดนี่มันเป็นระบบเปิดปิดมาก เหมือนน้องเป็นมาร์ชมาลโลว์นุ่มนิ่มแต่พยายามเคลือบหลอกด้วยซุปเปอร์ดาร์กช็อก 120% เพราะตัวตนข้างในก็ยังเป็นหนุ่มน้อยติดอาจารย์คนเดิม มีการร้องไห้สะอื้นบอกให้อาจารย์ไม่ทอดทิ้งตัวเอง หรือแอบทำอาหารให้อาจารย์เหมือนเดิม สร้างบ้านที่เหมือนบนบ้านยอดเขาไว้ .... ยกเว้นที่เพิ่มมาคืออารมณ์รุนแรง อยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หมกมุ่น-ลุ่มหลง-คลั่งไคล้ (แต่จริงๆ มีความรู้สึกว่าอีเด็กบัวขาวนี่ อะไรก็ดีหมดยกเว้นเรื่องอาจารย์ตัวเอง จริงๆ อาจมีความรู้สึกแบบนี้มาตลอดก็ได้  เปลี่ยนใจไม่ใช่ “อาจ” แต่ใช่ “แน่นอน” พอเริ่มโตมีการยิ้มล้อเลียนแกล้งเหมือนหนุ่มน้อยมาจีบสาวตลอดศก แอบหึงแอบหวง แต่ว่าตอนนั้นไม่กล้าแสดงออก แต่พอพลังมา อำนาจมาก็เลยออกมาเต็มที่) คราวนี้ก็เลยเปิดระบบเปิดปิดสวิงไปมาเป็นไบโพลาร์แทน

ส่วนตัวไม่แน่ใจว่านิยายวายเป็นยังไง เพราะไม่อินแนวนี้ แต่พอหลงมาอ่าน (และหลงเรื่องอย่างจริงจัง) ก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ใช่นิยายวาย รู้สึกสงสารที่พระเอกถูกคนแต่ง (ที่หลุดเข้าไปในเรื่องด้วย) บ่นที่พระเอกสุดเทพสุดฮาเร็มกลายเป็นสายโฮโมไปแทน แต่จริงๆ ไม่รู้สึกเพราะพระเอกไม่ได้ชอบผู้ชายจริง ๆ พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือ ไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบใครในโลก ยกเว้นอาจารย์ตัวเอง แน่วแน่จริงจังเข้าใจความรู้สึกตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร จนถึงขั้นจะฆ่าคนอื่นให้หมดโลกเพื่อให้อาจารย์สนใจแต่ตัวเองด้วยซ้ำ กลุ่มคำว่า “หมกมุ่น-ลุ่มหลง-คลั่งไคล้” พวกนี้มาได้หมด อะไรก็ได้แค่ให้อาจารย์ลูบหัวกับชม มีความพีคที่พอตัวเอกพยายามฆ่าตัวตายเพื่อหนีไปอยู่ร่างอื่น พระเอกเก็บศพตัวเอกเอาไว้กับตัวเป็นปีๆ ด้วยซ้ำ (แม้ว่าส่วนหนึ่งจะทำเพื่อคืนวิญญาณ แต่ที่สุดแล้วก็คือทำตามใจตัวเอง) แล้วพอเจ้ายอดเขาอื่นมาเจอก็ด่าว่า ทำไมทำอย่างนี้กับอาจารย์ตัวเอง พระเอกยังพูดกลับไปหน้าตาเฉยว่า ก็เพราะเป็นอาจารย์

ตอนแรกคิดว่าตอนเทิร์นดาร์กจะไม่ชอบไม่อ่านแล้ว เพราะมันดูผิดโผไป กับมันหลุดไปนิดนึง แต่ไปๆ มาๆ ก็ชอบอยู่ดี ให้ B+ เพราะความเข้าใจผิดที่ไม่ลงตัวเสียที จนฉากคุยกันดีๆ มีน้อยกว่าฉากทะเลาะกันเสียอีก

แล้วก็ถึงรอโผไปสั่งพรีฯ วันมะรืนชัวร์ (อยากจะสั่งสามเล่มติดเสียจริง ขี้เกียจสั่งทีละเล่ม) เท่าที่อ่าน ชอบสำนวนคนแปลนะ ส่วนบรรยายสละสลวยได้สำนวนจีน แต่อ่านง่ายแล้วก็แปลส่วนภาษาพูดออกมาได้ทันสมัยด้วย

ความรู้สึก obsessed ของพระเอกคิดถึงเพลง i miss u แต่ต้องเป็นเวอร์ชั่น cover ของ gnash / ความมืดมนความหมกมุ่นมาเต็มที่มาก

I miss you, I miss you
I miss you, I miss you

Where are you and I'm so sorry
I cannot sleep I cannot dream tonight
I need somebody and always
This sick strange darkness
Comes creeping on so haunting every time
And as I stare I counted
The webs from all the spiders
Catching things and eating their insides
Like indecision to call you
And hear your voice of treason
Will you come home and stop this pain tonight
Stop this pain

จริงๆ มันมีท่อนนึงที่ว่า
Don't waste your time on me you're already
The voice inside my head (I miss you, I miss you)
แต่พระเอกก็คงไม่ยอมให้เลิกยุ่งกับตัวเองหรอก – ถึงแม้ว่าที่บอกว่าอยู่ในหัวตลอดจะตรงก็ตาม

แต่ถ้าเป็นเวอร์ชั่นก่อนตกเหว จะเป็น  Bloom ของ Troye Sivan // พูดตรงๆ คือพระเอกดูเป็นเด็กดีใสซื่อไม่มีพิษสง แต่จริงๆ แล้วมีความคิดกดอาจารย์มาแต่ไหนแต่ไหนในใจมาตลอด  // / เด็กมันร้ายยย อย่าให้บอกว่าทำอะไรเวลาอยู่ห้องคนเดียวว 555

Come on, baby, play me like a love song
Every time it comes on
I get this sweet desire
(Yeah, I bloom) I bloom just for you
(I bloom) just for you
Now it's the perfect season
Yeah, let's go for it this time
We're dancing with the trees and
I've waited my whole life
It's true, baby
I've been saving this for you, baby

แต่ยังนึกเพลงที่สื่อความรู้สึกตัวเอกไม่ได้ // ได้แล้ววว! Scientist ของ Coldplay สับสนไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็เสียใจอยู่ลึกๆ
Come up to meet you
Tell you I'm sorry
You don't know how lovely you are
I had to find you
Tell you I need you
Tell you I set you apart
Tell me your secrets
And ask me your questions
Oh let's go back to the start

Nobody said it was easy
It's such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said it would be this hard
Oh take me back to the start
I was just guessing at numbers and figures
Pulling your puzzles apart
Questions of science, science and progress
Do not speak as loud as my heart

Tell me you love me
Come back and haunt me
Oh and I rush to the start
Running in circles, chasing our tails
Coming back as we are
Come up to meet you

I'm going back to the start