ว่าด้วยสามชาติสามภพสองภาค

หลังอ่านเจาเหยาฯ จบ ความบ้าแนวเทพเซียนก็กำเริบ ไปขุดเอาเรื่องเก่า ๆ ที่ไม่ได้อ่านเป็นปีมาอ่าน ก็เลยไปถึงปฐพีไร้พ่ายซ้ำ กับสามชาติสามภพทั้งสองภาค เฮ้อออ .. เหนื่อยใจกับสามชาติสามภพนิดนึงว่าทำไมต้องมีเรื่องให้ดราม่าแบบที่ไม่ควรดราม่าขนาดนั้น ส่วนตัวมองว่าพระเอกไม่ว่าจะคนไหนก็มีปัญหาการสื่อสารนะ จะรักกันเป็นคู่ชีวิตก็ต้องพูดให้อีกฝ่ายรู้เรื่องเข้าใจว่าตัวเองคิดอย่างไร ทำอย่างไร ไม่ใช่ว่าทำไปเพราะคิดว่าดีกับอีกฝ่ายแบบลับหลัง แล้วพอเค้ามารู้ความจริงทีหลังก็เกิดทะเลาะกันขึ้น จากเรื่องการสื่อสารอย่างเดียว คราวนี้อาจจะลามไปถึงเรื่องความไว้วางใจด้วย ซึ่งจากที่ไม่มีอะไรก็กลายเป็นมีอะไร

ที่สำคัญ พระเอกทั้งสองคนเป็นพวกเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยแสดงความในใจทั้งคู่ โดยเฉพาะตงหัว ถ้าจะมีอะไรก็แชเชือนไปเรื่อย แล้วแบบนี้อีกฝ่ายจะกล้าคิดไปว่าเข้าใจตรงกันรู้สึกแบบเดียวกันหรือ ยิ่งถ้าเกิดมีปมที่เคยเป็นฝ่ายที่เป็นรอง/ ถูกเลือกออก ก็ยิ่งเป็นความไม่แน่ใจ แล้วจะให้คนรอบตัวมาโทษให้นางเอกรับผิดฝ่ายเดียวทีหลังได้อย่างไร ก็เลยหงุดหงิดกับการอวยทำความดีลับหลังของพระเอกขึ้นมา

ก็นั่นแหละ บ่นค่ะ