เจาเหยา...ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี โดย จิ่วลู่เฟยเซียง

ตอนแรกไม่คิดว่าจะอ่านเลย แต่ว่าส่วนตัวชอบพระเอกเงียบ ๆ แนว beta ที่ไม่ค่อยแสดงออกกระโตกกระตาก ก็รู้ตัวอีกทีว่าอีบุ๊คออกแล้ว ก็อ๊ะ ซื้อเลยดีกว่า ไม่ได้ผ่านการคิดตรองใด ๆ เลย

แต่ว่าไม่เสียดายนะ จริง ๆ ถ้าจะเสียดายก็เพราะบ้าไปซื้ออีบ๊ค เพราะพรีไม่ทันมากกว่า ดูแนวโน้มแล้ว อาจจะมีอารมณ์บ้าซื้อหนังสือต่ออีกรอบ

คือว่าพระเอกก็รู้อยู่ว่านางเป็นใคร (ใช่แล้ว เนียนมากก ปิดยังไงก็ไม่มิด) ก็เลยตามใจให้นางมารเราทำตามใจได้สุด ๆ แบบอยากทำอะไรทำ อยากได้อะไรก็หาให้ ส่วนนางมาร (ซึ่งจริง ๆ ก็คือนางเอก) ก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น โดยเฉพาะข้อเท็จจริงที่ว่าพระเอกโตขึ้นมาก หล่อและดีมาก หน้าตาดี ฉลาด วางแผน และเก่งเทพ ก็เลยทำให้เปลี่ยนมุมมองต่อพระเอกใหม่ และเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กลับไป

ช่วงแรก ๆ ยังบ้า ๆ บอ ๆ หาทางตีสนิทกับพระเอกด้วยการอ่อย (นางคิดว่าพระเอกหลงร่างที่นางสิงอยู่ ไม่ได้คิดเลยว่าพระเอกรู้อยู่แล้ว) แล้วก็ขำมาก เพราะไม่เนียนอย่างไม่เนียน และถ้าไม่ใช่เป็นนางเอกก็คงถูกพระเอกฆ่าไปนานแล้ว พอหลัง ๆ เริ่มมีมุมที่เครียดขึ้นหน่อย ทำให้เข้าใจว่าอดีตนางเอกเป็นอย่างไร และเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

คือสรุปว่า ดีเพราะนางเอกเอ๋อๆ แบบเก่งแต่อ่อนต่อโลก และมีมุมมองแปลก ๆ อาทิ อยากเป็นนางมารครองโลก รับคนชั่วมาเป็นศิษย์เผยแพร่ความชั่วร้าย ในแง่หนึ่ง มันมีองค์ประกอบว่าชอบนางเอกเก่ง พึ่งพาตัวเองได้อยู่แล้ว พอมาเจอแบบนี้เลยรู้สึกว่ายิ่งใช่ ส่วนพระเอก คือแอบรักนางเอกมานาน ตอนที่นางเอกตาย เหมือนเสียของรัก และดังนั้น เมื่อนางเอกกลับมาแบบไม่คาดฝัน ก็เลยให้ทำอะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำให้ทำ พอรู้ว่านางเอกมาอยู่ในร่างคนอื่น ก็ไม่ทำอะไรมาก แค่จ้องนางเอกเงียบ ๆ แต่แววตาออก พานางไปกินข้าว ก็ไม่กิน นั่งจ้องนางเอกไปเรื่อย ๆ หรือแค่นางเอกทำอะไรเล็กๆ น้อย ๆ ให้ (อย่างตอนนึงร่ายมนต์กันฝนไม่ให้พระเอกเปียก) ก็มีความสุขไปสามวันเจ็ดวันได้ ชนาดตอนนางเอกย้อนอดีตไปสมัยก่อน หน้าที่ของพระเอกคือเฝ้าประตู และพระเอกก็ทำหน้าที่แบบนั้นจริง ๆ คือไม่ไปไหน ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่ นางเอกจะไปไหน สู้กับใคร เมื่อกลับมาที่สำนัก ก็จะเจอพระเอกรออยู่เป็นคนแรก คือสายโอ๋ สายหลง สายสปอยส์ พอมาผสมกันก็ชนะเลิศ

กับอีกอย่างคือ เขียนหลายแง่ดี ตอนแรกดูว่านางเอกเอาแต่ใจ ทำอะไรตามใจฉัน ไม่สนใจใคร แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ มันมีที่ที่ไปเยอะ และถึงแม้นางจะเป็นแบบนั้น แต่ก็มีเป็นชนิดปากร้ายใจดี ใครจะถูกฆ่า ใครจะถูกตราหน้าว่าเลว นางช่วยและหิ้วกลับมาดูแลหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากนิสัยขวางโลกที่ถูกบ่มเพาะมาแบบเจ็บปวด

เล่ม 2 ยังไม่ออก แต่ที่พยายามไปอ่านจีนมา เหมือนเล่ม 2 ขมวดปมมากขึ้น โดยเฉพาะเกี่ยวกับการ “ตาย” ของนางเอก และที่สำคัญ อดีตและความผูกพันกับพระเอก เท่าที่อ่าน ชอบอยู่อย่างว่า พอนางเอกรู้ตัวว่าตัวเองคิดอย่างไร ก็พุ่งตรงไปเลย โดยที่ไม่มีการอ้อมหลงทาง รู้จักความรู้สึกตัวเองและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองดี .... เพียงแต่ว่าปัญหาคือ ตามสไตล์ จิ่วลู่เฟยเซียง อีกสักพักมันจะต้องมีอะไรพีค ๆ อัตคัตใจมากระชากอารมณ์แน่ นี่พระเอกกับนางเอกก็ยังไม่ได้สวีทกันมาก แต่พอคิดว่าจะเจอฉากที่อ่านแล้วคนอ่านกระอักเลือดก็เลยแอบหนืดๆ ไม่ได้อ่านแบบเร่ง ๆ อะไรเท่าไหร่ แต่สาธุ ขออะไรหวาน ๆ แบบไม่ตรงขมมากระหว่างทางได้ไหม ก็จะอ่านไปจนกว่าจะเจอ

สปอยส์ตอนที่ชอบนิดดด
.
.
.
.
ชอบที่นางเอกบอกว่า การที่มาเจอพระเอก  และทำให้คนในครอบครัวตาย เป็นเรื่องแย่ ... ก่อนที่พระเอกจะเป็นลูกหมาสลด นางก็บอกว่า คนอื่นในครอบครัวต้องอิจฉานางเพราะนางเป็นคนเดียวที่ได้เจอพระเอก ดูแลปกป้องพระเอก น่ารักนะ  (อยู่เล่ม 2)


ส่วนพระเอก .... การที่รักใครสักคน ก็ทำให้อีกฝ่ายเป็นโลกเป็นจักรวาลของเราได้ แค่นางเอกจะยิ้ม จะโกรธ ก็กระทบพระเอกได้หมด ขนาดขัดคำสั่งพระเอกไม่ยอมอยู่รอ แต่ตามช่วยคนด้วย พระเอกยังบอกเลยว่า ไม่โกรธ เพราะ “ตัดใจไม่ได้” (คำนี้เลย เล่มหนึ่ง หน้า 267 ตามอีบุ๊ค)

คือว่าชอบบบบบบบ นาน ๆ ทีจะเจออะไรที่ลงตัวแบบนี้นะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระเอกที่เก่งเทพแต่เป็นแนว beta ตอนอยู่กับนางเอกเนี่ยยย