(อ่านจบไปนานแล้ว แต่เพิ่งได้เขียน)
ชนิด : folklore/ Celtic/ historical/ fantasy
ชุด : Sevenwaters, book 3
สำนักพิมพ์ : Tor Books; 1st edition (June 16, 2003)
จำนวนหน้า : 596 หน้า
ตัวละครหลักในเล่มนี้คือ Fainne ลูกสาวของ Ciaran กับ Niamh ซึ่งจากเล่มที่แล้ว ทั้งคู่แต่งงานกันไม่ได้ เพราะความจริงที่ว่าทั้งคู่มีสายเลือดเดียวกัน (พ่อของ Ciaran คือ Lord Colum กับ Lady Oonagh และ Niamh ก็เป็นหลานตาของ Ciaran ซึ่งหมายถึงทั้งสองคนเป็นน้าหลานกัน แม้จะด้วยสายเลือดครึ่งเดียวก็ตาม)
[และสิ่งที่ตามมาก็คือทั้งคู่ถูกจับแยกกัน และ Niamh ถูกบังคับให้แต่งงานเพื่อสร้างพันธมิตรทางการเมือง และถูกสามีของตัวเองทารุณกรรม อย่างไรก็ตาม ภายหลังเธอหนีไปได้ และทั้งคู่หนีไปใช้ชีวิตร่วมกัน]
สำหรับเล่มนี้ เริ่มต้นที่ Fainne ที่อาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคน (Niamh ตายไปตอนที่เธอยังเด็ก) และทั้งคู่ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวและสันโดษ Fainne ถูกเลี้ยงดูมาอย่างเข้มงวด และต้องศึกษาเวทย์มนต์ตลอดเวลา สองพ่อลูกแทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครเลย โดยเพื่อนคนเดียวที่เธอมี และมนุษย์อีกคนที่เธอผูกพันด้วยก็คือ Darragh ลูกชายของกลุ่มเลี้ยงม้าเร่ร่อนที่ในช่วงแต่ละปีจะมาตั้งค่ายอาศัยอยู่ใกล้กับที่เธออยู่
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธออายุสิบหกปี พ่อของเธอให้เธอเดินทางไปใช้ชีวิตอยู่กับญาติคนอื่น ๆ ที่ Sevenwaters โดยไม่บอกเหตุผล หาก Lady Oonagh แม่มดร้ายผู้เป็นย่าของเธอบอกว่าหน้าที่ของเธอก็คือกลับไปเพื่อแก้แค้นให้กับพ่อและแม่ที่ต้องหนีมาใช้ชีวิตหลบซ่อนอยู่ด้วยกัน และขู่ Fainne ว่าหากไม่ทำตาม ก็จะฆ่าพ่อของเธอ
เมื่อไปถึง Sevenwaters ญาติของเธอให้การต้อนรับเธอ และในระดับหนึ่งเธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่น แต่ทุกครั้ง Lady Oonagh ก็จะมาปรากฏตัวให้เห็น และขู่ให้เธอทำตามแผนทำลาย Sevenwaters ให้ได้ตามแผนที่วางไว้ ซึ่งในที่สุด ก็ทำให้เธอเป็นที่หวาดระแวงจน Liadan น้าสาวของเธอตัดสินใจพาเธอกลับไปอยู่ด้วยเพื่อที่จะคอยควบคุมเธอ
หากเมื่อ Lady Oonagh ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง Ciaran ก็ปรากฏตัวขึ้นด้วย และกลายเป็นว่าแผนการที่เขาวางไว้สำหรับ Fainne ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
เล่าอย่างย่อ ๆ จะได้แบบนี้ ส่วนตัวเองไม่ชอบหนังสือเล่มนี้ (หรือให้พูดตามจริงก็คือหงุดหงิดจนโกรธ) ด้วยจุดใหญ่ ๆ สองจุด นั่นก็คือ ความรู้สึกที่ญาติของเธอมีต่อเธอ ซึ่งแม้ว่าทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Liadan จะดีใจที่ “ลูกสาวของ Niamh” กลับมา แต่ความเป็นจริงแล้วก็มีความหวาดระแวงผสมอยู่ด้วย ทั้งจากการที่เธอเป็นลูกสาวของ Niamh และการที่เธอเป็นหลานสาวของ Lady Oonagh สิ่งแรกทำให้ทุกคนหวาดระแวงว่าการที่เธอเหมือนแม่จะทำให้เธอสร้างปัญหาเชิงชู้สาวจากความไม่คิดขึ้นมาทุกเมื่อ และสิ่งหลังก็ทำให้ทุกคนคิดว่าแม่มดร้ายอยู่เบื้องหลังเธอเพื่อให้เธอทำเรื่องร้ายกาจ และดังนั้นความรู้สึกที่ญาติผู้ใหญ่มีให้เธอก็ไม่เต็มร้อย และทำให้เธอต้องรับผิดจากการกระทำของ Lady Oonagh อยู่หลายครั้ง
จุดที่สอง มีคำทำนายเสมอมาว่าเด็กในคำทำนายจะทำให้ชาวไอริชได้ดินแดนสำคัญคืนมาได้จากไบรตัน โดยที่ Johnny ลูกชายของ Liadan ถูกตีความว่าเป็นคนตามคำทำนายและมีหน้าที่เป็นผู้นำกอบกู้เกาะสำคัญคืนมา หากสิ่งที่คนทั่วไปไม่รู้ก็คือคนในคำทำนายจะต้องอาศัยที่อยู่เกาะนั้นอย่างโดดเดี่ยวตลอดไป ซึ่งตามความเป็นจริง ในฐานะผู้นำทางยุทธศาสตร์และผู้นำเชิงสัญลักษณ์เขาอยู่ที่นั่นไม่ได้ และในตอนจบก็กลายเป็น Fainne นั่นเองที่ยอมใช้ชีวิตโดดเดี่ยวและสันโดษอยู่ที่เกาะ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่พ่อของเธอวางแผนไว้ให้เธอตั้งแต่ต้น แม้เธอมารู้ภายหลังว่าพวก higher beings ทั้ง Old Ones และ Fair Folk วางแผนให้ Darragh อยู่กับเธอที่เกาะได้ แต่ก็ไม่เป็นการยุติธรรมกับเธอเลย หน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายเช่นนี้ดูจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอแม้แต่น้อย เธอไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งที่พวก Sevenwaters และไอริชต้องการก็ได้ ยิ่งเมื่อญาติของเธอปฎิบัติต่อเธอไม่ดีก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องเสียสละเพื่อพวกเขา เป็นทางออกที่ง่ายและเห็นแก่ตัวเกินไปที่พวก Sevenwaters และ Liadan ยอมรับเช่นนี้
ส่วนตัวเอง อย่างเล่มแรก (Daughter of the Forest) ยอมรับทางเลือกของ Sorcha ที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อช่วยให้พวกพี่ชายที่กลายเป็นหงส์ให้กลับเป็นคนได้ รู้สึกเข้าใจ และอยากเอาใจช่วยให้ทุกอย่างลงตัวได้ไว ๆ เพราะถึงที่สุดแล้ว การกระทำเช่นนั้นก็เป็นการทำเพื่อคนที่รัก และครอบครัว เป็นสาเหตุใกล้ตัวที่ทำให้เกิดอารมณ์ร่วมคล้อยตามไปได้ ในเล่มสอง (Son of the Shadows) แม้จะเหมือนว่าตัว Liadan ทำไปเพื่อชายคนรัก (และพ่อของลูก) แต่ถ้ามองให้ให้ดี ก็คือการทำใจตัวเอง และทำเพื่อให้ได้อย่างที่ตัวเองต้องการ ซึ่งที่สำคัญก็คือการทำเพื่อตัวเองเพียงเท่านั้นด้วย (ปฎิเสธไม่ได้ว่าความผิดหวังอย่างหนึ่งที่ Red มีต่อลูกสาวก็คือ การที่เธอเลือกผู้ชายที่ไม่คู่ควรมาเป็นสามี และต้องจากจากบ้านและครอบครัวไป) แต่ดังนั้น ในกรณีของ Fainne จึงไม่มีเหตุผลที่เธอต้องมารับผิดชอบแทนแต่อย่างใด
ในเรื่องนี้ Fainne เป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุด การก้าวออกไปสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย ประกอบกับความห่วงใยต่อสวัสดิภาพของพ่อทำให้เธอสับสน และแปลกแยกกับคนรอบตัว โดดเดี่ยวและหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา หากก็ต้องทนอยู่อย่างไร้ทางออก และเราก็รับรู้ถึงความรู้สึกเช่นนี้ของเธอตลอดทั้งเรื่อง และก็ทำให้รู้สึกหดหู่และเศร้าไปกับเธอ การที่พ่อของเธอให้เธอไปใช้ชีวิตที่ Sevenwaters ก็น่าจะเป็นเพื่อให้ได้รู้จักญาติและเข้าใจหน้าที่ที่เธอจะได้รับในภายหลัง แต่เขาก็ลืมคิดไปว่าวิธีที่เขาเลี้ยงดูเธอมาจะทำให้เธอไม่รู้จักโลก ไม่เข้าใจวิธีเข้าสังคม หรือแม้แต่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้าได้
สำหรับการปิดฉากด้วยเหตุการณ์เล่มนี้ในชุดอาจจะรับได้ในฐานะวิธีแก้ปัญหาให้กับไอริชที่ได้ดินแดนที่ต่อสู้แก่งแย่งมาอย่างเนิ่นนานกับไบรตันคืน แต่ส่วนตัวไม่ชอบในฐานะวิธีปฎิบัติกับตัวละครอย่าง Fainne ซึ่งแม้ว่าชีวิตของเธอจะคุ้นเคยกับการอยู่อย่างสันโดษและแปลกแยกมาตลอดชีวิตก็ตาม แต่เธอไม่มีความจำเป็นต้องเสียสละตัวเช่นนี้ เมื่อจบเล่มนี้แล้วทำให้การรอคอยเล่มต่อไปกลายเป็นศูนย์ และความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตของ Liadan กับ Bran และกลุ่ม Painted Man หายไป ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะ Liadan เติบโตและเห็นโลกมากขึ้น หรือว่าเธอต้องเอาตัวรอดไปพร้อมกับกลุ่ม Painted Man ที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้ใหญ่ที่เย็นชา และไม่มีความเห็นใจใด ๆ
อย่างไรก็ดี ตัวละครที่ได้เรียนรู้ และทำความรู้จักมากขึ้นก็คือ Eamonn เล่มที่แล้วทำให้เราเห็นภาพของเขาเป็นผู้ชายที่เจ้าคิดเจ้าแค้นและเห็นแก่ตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องความอาฆาตที่มีต่อ Bran แต่เมื่อมาดูเล่มนี้ เขามีสิทธิเต็มที่ที่จะโกรธแค้น เพราะแม้ว่าเขาจะถูกสร้างภาพให้เป็นผู้ร้าย แต่เราก็ต้องนึกถึงว่าในตอนต้นสิ่งที่กลุ่มทหารรับจ้าง Painted Man ทำกับเขาก็เลวร้ายไม่แตกต่างกัน (ฆ่าทหารพรรคพวกของ Eamonn ทีละคนต่อหน้าเจ้าตัว และบังคับให้ Eamonn ทนดู) และการที่เขายอมรับคมหอกแทน Fainne จนต้องตายในตอนจบก็ถือเป็นสิ่งที่น่าชื่มชมมาก แม้ว่าในเรื่องจะดูเหมือนเขาพยายามหาประโยชน์จากเธอ (ทั้งในด้านชู้สาวและการสืบข่าว) ตลอดเวลาก็ตาม ซึ่งอันที่จริงแม้แต่ญาติของเธออย่าง Johnny ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะยอมทำเช่นนั้นเพื่อเธอหรือไม่ และถ้าไม่มี Darragh ก็เป็นไปได้ว่า เธอสามารถจะมีอนาคตร่วมกับ Eamonn และเปลี่ยนแปลงให้เขาเป็นคนที่ดีขึ้นได้
เล่มนี้น่าเสียดายว่าตอนจบ Finbar จบชีวิตเพราะยอมตายแทน Ciaran ในฐานะพี่ชาย (แต่ความแค้นสามเล่มที่พี่น้อง Sevenwaters มีต่อ Lady Oonagh ก็สิ้นสุดลงเช่นกัน เพราะท้ายที่สุด Fainne ก็ฆ่า Lady Oonagh ได้สำเร็จ) ซึ่งกลายเป็นว่า เป็นตัวละครเพียงตัวเดียวที่รู้สึกผูกพันและไม่เคยรู้สึกว่าถูกทรยศ (จากการที่เปลี่ยนแปลงไปในตอนหลัง – ต่างจากพี่น้องคนอื่น ๆ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Liadan) เขาไม่ควรจบชีวิตที่นี่เช่นนี้ แต่ในอีกแง่หนึ่งการที่ถูกเปลี่ยนแปลงระหว่างการเป็นหงส์ก็หนักหนาและทำลายชีวิตเขามาตลอด
เล่มนี้ Conar แตกต่างจากเล่มที่แล้ว เพราะการที่สูญเสีย Ciaran ไป และได้ Fainne ที่เฉลียวฉลาด และรอบรู้กลับมา ทำให้เขา “เชื่อ” ขณะที่เล่มที่แล้วเขาเป็นคนที่ “ไม่เชื่อ” และมองโลกในแง่ร้าย แต่สำหรับ Liadan เปลี่ยนสภาพจาก “คนที่เชื่อ” เป็น “ไม่เชื่อ” ไปแล้ว – อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่ชอบอย่างหนึ่งสำหรับ Conar ก็คือ แม้ภายหลังเขาจะเริ่มมองเห็นข้อผิดพลาดจากการกระทำของตัวเอง แต่ทว่าเขากลับแค่เสียใจมากกว่าจะลงมือแก้ไขอย่างจริงจัง
สรุปหนังสือเล่มนี้ว่า A distressingly encouraging story of a dutiful lonely girl. และตัดสินคะแนนให้ลำบากมาก เพราะไม่แน่ใจว่าคาดหวังมากไปไหม (หรือคาดหวังความสุขมากไปไหน) ให้คะแนนที่ B-/C+
